Ik ben opgegroeid in de grote speeltuin van zand, bos, heide en vennen in de Limburgse en Antwerpse Noorderkempen. In die tijd was voeling hebben met de natuur en mijzelf een vanzelfsprekendheid. Nochtans heb ik jaren later ervaren dat je deze rijkdom kunt verliezen als je je de waarde daarvan laat ontsnappen. Vooral als je te ver ingaat op de minder wezenlijke aantrekkingspolen die van buitenaf ook op een mens af komen. Ik heb mij hiertoe laten verleiden.
Aanvankelijk genoot ik een technische opleiding met de specialiteit elektronica en later met kernfysica. Tevens genoot ik een pedagogische opleiding (diploma D), waar ik met veel belangstellig voor koos met als eindwerk ‘Grote kinderen zoeken ouders.’ Eerst werkte ik als radio- en TV-technieker wat in de jaren ’50 zeer toekomstverzekerd was.
Enkele jaren later in een sector in volle ontwikkeling, deze van ‘de automatisatie van de administratie’; machines voor de boekhoudings- en facturatiediensten in bedrijven met een uitgebreid klantenbestand zoals bv. banken, spaarkassen, verzekeringsmaatschappijen, brouwerijen, havenbedrijven enz… Machines, die toen nog functioneerden met elektromagnetisch gestuurde fijnmechanische onderdelen maar die onontwijkbaar plaats dienden te ruimen voor de computers, toen in steile opmars. Veel sneller als ze waren in de uitvoering van berekeningen met hun veel grotere data opslagcapaciteiten op magneetband of -schijf i.p.v. de klassieke dataopslag m.b.v. ponskaarten of fiches, sloeg deze ontwikkeling een gat in de markt.
Deze zeer ingrijpende omschakeling bracht met zich mee dat het personeel omgeschoold moest worden om aan de nieuwe evolutie’s het hoofd te kunnen bieden. Als eerste elektronicus in de firma werd ik aangesteld als opleidingsverantwoordelijke en later als technisch directeur.
In deze functie werkte ik een aangepast opleidingsplan uit voor een goede loopbaanevolutie van de technische staf, gezien de snelle ontwikkelingen die zich voordeden, genoodzaakt om een permanente vorming te ondergaan. Ik volgde hiervoor regelmatig opleidingen bij de fabrikanten in Keulen, Paderborn (D), Versailles, Parijs (F), en Letchworth (GB). Maar extra bedrijfszekerheid boden deze machines in de aanloopperiode niet altijd.
Daarom, met het oog op klantentevredenheid werden er soms te hoge verwachtingen gesteld aan de technische klantendienst. Dag en nacht paraat zijn om snel uit te rukken en accuraat te werk te gaan veroorzaakte wel veel stress.
Alhoewel dit alles zeer boeiend en interessant was, ontstond er in 1975, op mijn 35ste een nieuwe situatie. Vervreemd geraakt van mijzelf en van het gras dat groen is, bevond ik mij op de rand van een burn-out. De toenmalige werkdruk, samen met echtelijke moeilijkheden waar een breuk zich aangekondigde waren daar uiteraard niet vreemd aan. Op zoek naar een evenwichtiger leven heb ik de eutonie leren kennen vanuit het contact met mijn toenmalige yoga-leraar en een prof aan de univ. Ik voelde dat het nodig was om mijzelf te bevragen en stil te staan bij de dieperliggende keuzes die aan de basis lagen van mijn beroepsleven. Ik besloot om een een pauzetijd in te lassen en heb in die tijd eutonie leren ervaren.
De verstilling waartoe eutonie mij bracht, gepaard aan een grotere authenticiteit, bezorgde mij in alle eenvoud een wezenlijk antwoord en heeft mij aangespoord om deze nieuwe weg intensiever willen verkennen. Ik werd erdoor geholpen om een echtscheiding te verwerken die ik als zeer pijnlijk heb ervaren terwijl een nieuw perspectief zich beloftevol aan de horizon opende. Ik leerde erdoor ook namelijk mijn nieuwe levenspartner Therese Windels kennen met wie ik samen een nieuw intensief leven mocht opbouwen. In deze wederzijdse verrijking mochten wij ons verheugen met de geboorte van onze zoon Benedikt.
De eutonie en de opvoeding van onze zoon hebben in de jaren die volgden een centrale plaats doen innemen. Toen, in die periode huisman zijnde heb ik de ruimte benut om mij verder te ontwikkelen met het oog op de nieuwe richting die ik wilde inslaan, nl. het begeleiden van mensen die hun levenskwaliteit willen verbeteren.
I0 jaar later heb ik mij aangesloten bij de eerste groep in opleiding van de pas opgerichte Vlaamse Eutonie School (gediplomeerd in 1990).
Vanuit mijn interesse voor een pedagogische invalshoek geraakte ook ik met Therese bijzonder geboeid naar nog meer psychologische achtergrond en het begrijpen van de mens zijn blokkades en zijn dieperliggende spanningen:
Ik koos voor de methode ‘La libération du ressenti par le dialogue tonico-emotionel’ o.l.v. Dr. Psychiater Jean Lerminiaux en zijn team.
Vanaf 1996, nadat ik gedurende vier jaar deze opleiding volgde verzekerde ik tot 2020 de technische ondersteuning voor dit vormingstraject, dit onder de vorm van video-opnames en archivering van het gegeven onderricht.
Aanvullend maakte ik een didactische DVD over deze methode en assisteer ik in de video opnames ten dienste van toelichtingen van de methode op de website. Nu ik 81 ben en al 30 jaar ervaring heb, begeleid ik nog steeds mensen op zoek naar een betere levenskwaliteit, met problematieken als stress en depressie, vermoeidheid, verlieservaring, incest, podiumstress. De toepasbaarheid van eutonie voor verzorgers, managers en sportmensen heeft zich duidelijk bewezen. Last but not least ben ik van bij haar oprichting in 1989 voorzitter van de Vlaamse Eutonie School vzw. Ik ben er enthousiast pedagogisch teamlid in de 4-jarige bijscholing tot eutoniepedagoogves waarin ik het specifieke onderdeel ‘Actief-Receptief’ onderricht. Ik registreer er ook de cursusinhouden door video-opnames voor archivering wat mij de ruimte biedt voor onderzoek en nooit aflatende verdieping.
Nevenactiviteiten: Koorzang, Vertellen, Trompet, Tango O 0 0
